Wieczna lampka.

Kanon 940 Kodeksu Prawa Kanonicznego powie nam: "Przed tabernakulum, w którym jest przechowywana Najświętsza Eucharystia, powinna stale świecić się specjalna lampa, oznaczająca i wyrażająca cześć dla obecności Chrystusa". Wieczna lampka z jednej strony wskazywać ma oczywiście na obecność Najświętszego Sakramentu, dlatego np. gasi się ją, gdy w Wielki Piątek tabernakulum jest puste, a zapala w kaplicy adoracji. Również w katedrach, gdzie Najświętszy Sakrament nie zawsze jest w prezbiterium, wieczna lampka pomaga nam odnaleźć miejsce adoracji. 
Z drugiej strony wieczna lampka jest oczywiście symbolem. To szczególne światło wyobrażać może, jak pisze abp Nowowiejski, „duszę chrześcijańską i wierną, która nie mogąc trwać zawsze na adoracji u stóp ołtarza, zastępuje się światełkiem małej lampki”. 
Liturgista opisuje też, że światło może być dla nas szczególnym zadaniem: 
To małe światełko, które świeci ustawicznie w miejscu świętem, jest jakby kaznodzieją niemym wołającym do nas: „Wy jesteście światłość świata… Tak niechaj świeci światłość wasza przed ludźmi”, wzywającym nas nieustannie do czynienia dobrze i unikania złego, jest jakby okiem Bożym, które czuwa nad nami, aby nas prowadzić po ścieżkach sprawiedliwości i świętości. 

Dziś odebrałem naszą wieczną lampkę po renowacji.
Do naszego prezbiterium powróci stara wieczna lampka. A oto jej zdjęcie "wczoraj" i dziś.